IEDEREEN zou de serie Pose moeten bekijken op Netflix, een serie over de Ballroom scene. Vele homo’s, lesbiennes en transgenders komen in die scene terecht. Ze worden van straat geplukt door ‘moeders’ die hen onderdak geven en een reden om te leven. Ongeveer 1,6 miljoen LHBT jongeren leven op straat vanwege hun ‘liefhebbende christelijke ouders’, die geleerd hebben dat als je geen hetero bent, je ‘een gruwel voor god’ bent, dus worden ze de straat op geschopt. Zonder inkomen, zonder een familie om op terug te vallen, zonder perspectief. Het laat zien hoe boosaardig religie kan zijn naar mensen die anders zijn, uitzonderingen daargelaten. Deze serie geeft inzicht in de wereld van deze getraumatiseerde en ontgoochelde jongeren. Sommigen leefde of leven van prostitutie, drugshandel om het hoofd boven water te houden. We zien ook in de serie hoevelen gestorven zijn aan AIDS, terwijl er al wel medicatie beschikbaar was, maar dit was slechts toegankelijk voor de bemiddelde blanken, niet voor afro-amerikanen. Het laat ook de kwetsbaarheid van transgenders zien, hoevelen vermoord worden, als een stuk vlees wat wordt afgedankt.
Pose laat de vreugde, maar ook de tragedie zien van de afro-amerikaanse LHBT gemeenschap, het gaat de onderlinge haat, nijd en jaloezie niet uit de weg en de strijd om te overleven in een maatschappij die LHBT mensen nog steeds niet als volwaardig ziet en persoonlijk raakt deze serie mijn hart. We hebben het hier over de USA, maar hoe is het in Nederland gesteld met de LHBT gemeenschap, laat ik de knuppel in het hoenderhok gooien, de zwarte gemeenschap? In LHBT groepen zie in qua rassen-diversiteit heel weinig. De groepen zijn overwegend blank en elke gemeenschap zorgt voor eigen groepen, dit baart mij zorgen. We praten over diversiteit, maar dit is ver te zoeken. Dan nog de trans- en non-binaire gemeenschap. Ik praat over 3 op de 1000 leden in groepen met een trans- interseks- of non-binaire identiteit. Als we geen Inclusiviteit incorporeren en niets doen aan de huidige situatie vallen zeer velen buiten de boot, niet geaccepteerd door de LHBT gemeenschap, uitgesloten en op zijn minst gemeden of genegeerd. De serie Pose maakte dat mij dan nog eens duidelijk. Het wordt tijd om een voorzichtige inclusiviteits-offencief te lanceren en ook zou dit op persoonlijke titel wel willen doen, als ik niet de kans krijg dit binnen de LHBT organisaties te doen, ik voel mij hiertoe zeer genoodzaakt. Laten we nadenken en actie ondernemen. Elke emancipatiebeweging kost inspanning, maar deze is meer dan nodig.
