In mijn korte onderzoekje naar problematiek bij mensen met autisme, ADHD, genderissues en seksualiteit komen onrustbarende getallen en percentages naar voren. Ik heb vele persoonlijke gesprekken gevoerd en vragen gesteld en posts gezien in Facebook groepen voor mensen met autisme. Ook in vele onhoudbare situaties heb ik met lede ogen moeten aanzien hoe er vaak dingen misgaan, omdat er onvoldoende gesignaleerd kan worden dat het soms enorm mis kan gaan, ook al doen individuele zorgverleners en begeleiders oen coaches zo hun best inn gevallen die schrijnend te nomen zijn. In de zorg rondom deze issues komen een aantal zaken naar voren:
- Het aantal mensen binnen deze categorieën met trauma’s op het gebied van geweld en misbruik valt op dat er sprake is van een levenslang onbegrip, doordat bij verschillende disciples slechts een deel van de complexe problematiek aangepakt kan worden.
- Bij psychologen, psychotherapeuten en psychiaters die zich bezighouden met autisme en/of ADHD is weinig tot geen kennis over gender- en/of LHBT problematiek, wat verhoudingsgewijs vaker voorkomt dan bij neurotypische personen.
- In het verleden van de focusgroep hebben vaker dan gemiddeld seksuele- en geweldtrauma’s plaatsgevonden, en slechts een deel heeft hiervoor bijvoorbeeld een seksuoloog ingeschakeld
- Het niveau van zelfinzicht wordt vaak onderschat
- Suïcide vindt vaker dan gemiddeld plaats
- De zorg wordt slechts bij enkelen multidisciplinair aangepakt
- Bij enkelen komt het tot opname, omdat de wachttijden oplopen, wat in sommige gevallen leidt dit tot onhoudbare situaties
Deze zaken zijn min of meer bekend, maar of het budget ontbreekt of er zijn onvoldoende IT oplossingen om inzage te krijgen in het dossier en door de tijdsdruk bij zorgverleners is er onvoldoende armslag.
‘Rode vlaggen’ zouden voor alle betrokken zorgverleners inzichtelijk moeten zijn, welke door andere disciplines zijn Bijscholing om meer kennis te hebben van deelproblemen is noodzakelijk.
In sommige gevallen worden cliënten keer op keer geconfronteerd met vragenlijsten voordat er werkelijk slagvaardig kan worden ingegrepen.
Door tijdsdruk en redundantie in electronische dossiervorming kan het niet anders dan dat belangrijke zaken over het hoofd worden gezien. Dit is niets ten nadele van zorgverleners, iedereen doet haar/zijn best een zo goed mogelijke zorg te verlenen, maar door de tijdsdruk raken ook zorgverleners overbelast.
In mijn netwerk komen schrijnende zaken aan het licht, waarover ik niet in detail kan treden, maar in sommige gevallen heersen er helaas nog oude denkbeelden omtrent autisme en/of ADHD (DSM IV), ook in combinatie met Hoogbegaafdheid. Dit zijn slechts premature constateringen over een paar honderd respondenten en persoonlijke gesprekken met personen uit de ficusgroep. Ondertussen ben ik bezig na te denken over mogelijke oplossingen in de vorm van beslisbomen, wat overigens vrij complex is, omdat we met gecompliceerde problematiek te maken hebben, waarvan ik slechts het topje van de ijsberg in beeld heb. Hiervoor zijn complexe voorwaardelijke vragenlijsten nodig evenals diagnostische tools op deelniveau (per discipline), waarvan relevante deelproblematiek per discipline in beeld wordt gebracht die zorgverleners in staat stellen doelen en beoogde resultaten te behalen.
